samedi 28 mai 2016

L'aprenenta de poeta

Un divendres, a la tarda,
una alumna se m'acostà.

Amb un feix de fulls
i un posat solemne.

Em mirà i parlà,
la solemnitat se n'anà.

Un sonet comentava,
en tan sols una hora

o mitja. Mai havia escoltat
una paraula tan clara.

No li mostrava res. Al final,
cità Miquel Martí i Pol

i al silenci ens deixà.
Calderó, point d'orgue.

Al francès tornàrem, que
mai havíem deixat. De versos

no n'escrivía gens, em confessà.
Naixia una poeta, ara li puc contar.